MODERNİZMİN KISKACINDAKİ ÇOCUKLUĞUM

YUSUF ER

Önce toprak vardı, Sonra çocukluğum, Bir de yanında büyüttüğüm hayallerim. Bir uyku sardı tüm bedenimi, hatta ruhumu, Zamanla büyüdüm, zamanla değişti her şey. Önce insan değiş-

ti, sonra insanlık… Dev kuleler yükseldi insanların yaşamında. Çocukluğum ve gençliğim, Harp alanına döndü, Kimse duymadı, kimse bilmedi, Gözlerimdeki büyüyen acıyı ve öfkeyi… Çocukluğun acısı kalpte açılan, Yaraların en büyüğüdür belki de! Modernizm önce sokağı, Sonra çocukluğumuzu yok etti. Ayağımız toprağa değil, asfalta basıyor, Toprak değil, zift kokuyoruz. Şimdi geçtiğimiz yollar bize ait değil, Bir başka dünyaya aitmiş gibi, Hüzün dolu bakıyoruz. Modernizm giderek büyüyor ve yok ediyor, Geçmişten geleceğe tüm köprüleri yıkıyor… Masum hayaller kurmayı bile unuttuk, Hayalle gerçeğin çizgisine bağlanmış, Kukla gibi boynu bükük oynatılıyoruz. İnsanlık değişen kaderine ağlıyor mu acaba? Soluk almak neredeyse zorlaştı Ve geçmişe dair tüm hatıraların yerini, Günlük, geçici heveslerin aldığı, Zamanın içindeyiz… Modernizm bize acizliği getirdi, Kardeşliği yok etti. Duayı unutturdu, Küçük oyunların içine hapsedip Unutturdu dış dünyayı… Yeni ahlak öğretileri geliştirdi, Kutsallığa dair ne varsa, Her şeyi yok etmeye çalıştı. Acizliklerini unuttu, Gürültü yapıp rahatlamaya çalıştı. Ve bugünlerde, Rahmanın yaşama dair dokunmasını, İstediğimiz şefkatli ellerine, Ne kadar da çok ihtiyacımız var değil mi? Modernizmin kıskacındaki çocukluğum, Ürkek bir kuş gibi çırpınıp duruyor…